Dokąd zmierzamy?

    Dni mijają,odnajdujemy kolejne akty,odkrywamy kolejne rodzinne historie,odwiedzamy kolejne archiwa,zachwycając się ilościom  zbiorów ksiąg jakie posiada dana placówka.I co dalej? porządkujemy sobie wszystko w domowym zaciszu-na jakiś czas nam to wystarcza,kilka nowych osób w drzewie np. praprapradziadków ,jakaś ciekawostka rodzinna,wszystko jest z nami w porządku do czasu...kiedy nie zawładnie nami chęć poznania rodziców praprapradziadków, no bo jak przepuścić okazję poznania ich imion,kiedy jesteśmy już tak blisko? Postanawiamy więc pojechać kolejny raz i znowu szukamy...

    Wydaje mi się że w tym pędzącym świecie nie zapominamy o tym aby odwiedzić stryja,chociażby na 2 końcu Polski,czy nawet gdzieś na Kresach jak najszybciej,bo zanim się obejrzymy bliska nam osoba odejdzie z tego świata a razem z nią mnóstwo historii,sekretów, które nie ujrzą już światła dziennego.
Oczywiście są wyjątki....kiedy odkrywanie związane jest z odzyskaniem majątku... Nie mam nic przeciwko odzyskiwaniu majątku przodków ale gdy ktoś mieszka w jakiejś starej kamienicy od 30 lat i z dnia na dzień wprowadzi się nakaz opuszczenia lokalu...takie coś nie jest wg. mnie wogóle związane z genealogią a tym bardziej z poszanowaniem człowieka.Przecież zawsze można dojść do kompromisu a nie od razu odbierać to co należało do przodków.
     Podobnie jest ze zdjęciami,które coraz rzadziej znajdziemy w rodzinnych albumach.Teraz królują albumy elektroniczne...a czy zastanawialiśmy się kiedyś,co by się stało,gdyby nagle cała elektronika przestała istnieć? Zniknęło by wszystko...poza właśnie tymi zdjęciami,które leża w zakurzonym albumie na strychu w jakimś opuszczonym domu,które tylko czekają aż wreszcie ktoś je odkryje...


  Indeksujemy kolejne roczniki,coraz to mniejszych parafii,nawet tych które są gdzieś na prawdziwym odludziu...projekty związane z indeksacją  mnożą się jak grzyby po deszczu. To wszystko zaczyna się chyba wymykać spod kontroli...jedni chcą mieć jak najszybciej mieć zindeksowaną swoją parafię,którzy z kolei nie mają zamiaru pomagać w indeksacji. Drudzy,którzy tym wszystkim zarządzają za nic mają uwagi dot. indeksowania,osób które pomagają(zdarzają się wyjątki). Wszystko dzieje się już mechanicznie...nie sprawdzamy już,kto jest wpisany w akt,czy jakiś okoliczny hrabia,czy może jakaś dziwna data urodzenia(np. 31 luty).
 A co będziemy robić za 20-30 lat? Kiedy wszystko będzie już zindeksowane? Wtedy rozpocznie się epoka,kiedy genealog będzie mógł odkryć całą swoją rodzinę 300-400 lat wstecz,nie odchodząc od komputera(nie wspominając o projektach które fotografują cmentarze). Genealog - amator, nie pozna już rodzinnych historii,przekazywanych z pokolenia na pokolenie w jakimś celu przecież.
Nie mówię tutaj o historiach hrabianek czy wojskowych. Chciałbym po prostu zaznaczyć że, gdy ktoś nam opowiada o tym jak żyło się 70 lat temu na wsi,jest często czymś o wiele ciekawszym od historii arystokracji(jak zresztą pokazuje telewizja,arystokracja siedziała tylko w ogrodach i popijała herbatę,zachwycając się życiem,w którym tak na prawdę nie działo się nic,prócz mezaliansów).



Chociażby taki wykres,ukazuje nam że w dzisiejszych czasach nie ma już co wracać do tego co było bo i tak nam to nic nie da a jeszcze narobi problemów,bo jak wiadomo,gdy szukamy jakiś informacji,zawsze znajdzie się ktoś,kto wypowie te magiczne słowa" a po co ci to ?"
Więc czasem zastanawiam się czy dać sobie z tym spokój,ale...







Wiara w to że w przyszłości ci,którzy powinni być sławieni,doczekają się chociażby jakiegoś wspomnienia w książce jest wielka,więc się nie poddaję i drążę  temat dalej ...bo żyć 200 czy 300 lat temu było przecież jeszcze trudniej niż teraz.No dobrze,kończę te moje przemyślenia i życzę mile spędzonego popołudnia :)